برنج قرمز احتمالاً از گونه‌های وحشی علف‌ها که در امتداد سواحل دریاچه‌های آفریقا، هند و آسیای جنوب شرقی رشد می‌کنند، سرچشمه می‌گیرد. افسانه ای وجود دارد که اولین بار در زمان قحطی به چین آمد. دختر جوانی به ماهیگیری رفت و پادشاه قورباغه ها را گرفت.
پادشاه به او گفت که تور خود را به سمت خورشید دراز کند در حالی که او آهنگ جادویی می‌خواند. همانطور که نور طلایی از توری های تور می گذرد، به دانه های طلایی تبدیل می شود.
مورخان منشا کشت برنج را در هند در حدود 3000 سال قبل از میلاد ردیابی کرده اند. از آنجا در همه جهات گسترش یافت – به ژاپن، فیلیپین، ایران و مصر – و با غلات دیگر مانند ارزن، جو و گندم در محبوبیت رقابت کرد.
هنگامی که اسکندر مقدونی در قرن چهارم قبل از میلاد بابل را فتح کرد، متوجه شد که برنج در کنار رودخانه‌های دجله و فرات کشت می‌شود. برنج اولین بار در قرن پانزدهم در ایتالیا کشت شد و در قرن هفدهم وارد آمریکای شمالی شد.
از دور، برنج در مزرعه شبیه گندم یا چاودار است، اما با بررسی دقیق تر، سرهای شل و افتاده برنج بیشتر شبیه جو دوسر هستند (به دانه ها مراجعه کنید). گیاه برنج کشت شده یک علف سالانه است که ارتفاع آن به حدود 4 فوت (1.2 متر) می رسد.
این گیاه دارای ساقه های متعددی است که دارای برگ های بلند و صاف می باشد. در انتهای هر ساقه یک سر بادبزنی شکل به نام خوشه یا گل آذین وجود دارد که از سنبلچه هایی با گل های سبز و زرد تشکیل شده است که میوه های خوراکی یعنی دانه های برنج را تولید می کند. خوشه زمانی که گل ها شکوفا می شوند، راست می شوند، اما با رشد دانه ها شروع به افتادگی می کنند.
