لوله ها و اتصالات پلاستیکی و لوله پلی اتیلن گازی ۲۵ مواد اصلی هستند که در حال حاضر در سیستم های جدید توزیع گاز طبیعی فشار متوسط و کم فشار و برای تعمیر سیستم های فولادی و چدنی قدیمی استفاده می شوند.
در حالی که پلی اتیلن از نظر مقاومت در برابر خوردگی و شکل پذیری نسبت به فولاد مزایای زیادی دارد، اما استفاده از آن به خصوص در نزدیکی اتصالات، خطراتی را به همراه دارد.
در طول بررسی چندین شکست میدانی اخیر در خطوط لوله توزیع گاز پلی اتیلن، Exponent کشف کرد که خاک رس بنتونیت، که به طور گسترده در حین حفاری افقی برای نصب لوله های پلی اتیلن استفاده می شود، می تواند به عنوان یک آلاینده سطحی عمل کند که از همجوشی و یکپارچگی اتصال موثر جلوگیری می کند.
مانند فولاد، اتصال لوله پلی اتیلن و اتصالات به کارگران ماهر و با پیروی از روش های تأیید شده نیاز دارد. برخلاف فولاد، پلی اتیلن تحت تنش به عنوان یک نتیجه اجتناب ناپذیر از فیزیک پلیمر، عمر محدودی دارد.
بر این اساس، این یک اصل اساسی طراحی است که عمر محدود باید به مراتب بیشتر از طول عمر مورد انتظار معقول باشد، خاک رس بنتونیت یکی از اجزای گل حفاری است که به طور گسترده ای از گل حفاری چاه های نفت و گاز و گمانه ها برای بررسی های ژئوتکنیکی و زیست محیطی استفاده می شود.
ما دریافتیم که اتصالات زینی الکتروفیوژن پلی اتیلن به دلیل آلودگی بنتونیت در معرض خطر خاصی از شکست قرار دارند. در این اتصالات، سیم‌های گرمکن مقاومتی در محل اتصال لوله و زین به یکدیگر متصل می‌شوند.
با این حال، زمانی که بنتونیت وجود داشته باشد، می تواند یک مانع نامرئی ایجاد کند که همجوشی موثر را مختل می کند. کار ما منجر به توسعه و تأیید رویه‌های بازنگری شده تمیز کردن زمین برای کاهش خطر آلودگی شد.
ما همچنین بر اساس آزمایش‌های خمشی آزمایشگاهی دریافتیم که اتصالات همجوشی می‌توانند قرار گرفتن در معرض سایر آلاینده‌های قابل قبول، مانند گریس ماشین‌آلات و خاک‌های بومی خاص را بهتر تحمل کنند.
